Ο *Άρης ήταν ίσως ο πιο μελετηρός και ο πιο συνεπής συμμαθητής μου στις τρεις τάξεις του Λυκείου που φοιτούσαμε στο ίδιο τμήμα. Στις πανελλήνιες εξετάσεις επιβεβαίωσε την αξία του και πέρασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πήρε με άριστα το πτυχίο του και μετά από μια υποτροφία στο εξωτερικό, ανέλαβε θέση στο οικονομικό τμήμα εισηγμένης στο ελληνικό χρηματιστήριο εταιρίας.
Συχνά μιλούσαμε στο τηλέφωνο και ανταλλάσαμε απόψεις για τα τεκταινόμενα στην οικονομία και όχι μόνο, και επιπλέον ζητούσα και τη γνώμη του για την κατάσταση στις χρηματαγορές. Στα λεγόμενά του δε ήταν πάντα σοβαρός, προσγειωμένος και μετρημένος.
Ο Άρης γύρω στα σαράντα παντρεύτηκε τη Δήμητρα, που είχε αποφοιτήσει και εκείνη από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, και απέκτησαν δύο παιδιά. Με την εργασία τους μπόρεσαν να έχουν μία άνετη ζωή, να μεγαλώνουν αξιοπρεπώς τα παιδιά τους και παράλληλα να αποταμιεύουν, έχοντας μάλιστα φτάσει να έχουν ένα σημαντικό κεφάλαιο στην άκρη σε μετοχές, ομόλογα και τραπεζικούς λογαριασμούς.
Πολλές φορές οι συζητήσεις μας έρχονταν και στη δουλειά μου και τον συμβούλευα να βάζει κάθε μήνα και ένα ποσό στην άκρη, όχι για αποταμίευση που ούτως ή άλλως το έκανε, αλλά για εξασφάλιση της οικογένειάς του σε περίπτωση που συμβεί κάποιο απρόοπτο, όπως μια ασθένεια που θα απαιτούσε ένα σημαντικό ποσό για την αποκατάστασή της. Την ασφάλεια υγείας ένας προνοητικός άνθρωπος δεν την κάνει τόσο για τον εαυτό του όσο για εκείνους που αγαπά. Πάντοτε, θυμάμαι, μου έλεγε ότι έχει κάνει τα κουμάντα του και ότι με τα χρήματα που έβαζε στην άκρη θα μπορούσε άνετα να αντιμετωπίσει μια τέτοια περίπτωση. Μάλιστα τα θεωρούσε και ‘’ πεταμένα λεφτά’’ γιατί μπορεί και να μην τα χρειαζόταν ποτέ του. Εγώ του απαντούσα πως δεν θα ήταν χαμένα αν δεν τα χρειαζόταν αλλά ευλογία. Τον αερόσακο δεν τον έχει ένα αυτοκίνητο για να βλέπουμε αν ανοίγει, ούτε το κράνος το φοράμε για να δοκιμάζουμε κάθε τόσο την αντοχή του.
Πριν από πέντε χρόνια ,του Αγίου Δημητρίου,- την πρώτη χρονιά της επιδημίας του Covid 19- του τηλεφώνησα για να του ευχηθώ για τη γιορτή της γυναίκας του και να πούμε και τα δικά μας. Δεν μου απάντησε όμως, ούτε εκείνη τη μέρα ούτε τις επόμενες. Πέρασε λίγος καιρός και επικοινώνησα μαζί του για τις χριστουγεννιάτικες γιορτές. Μιλήσαμε και μου άνοιξε την καρδιά του για ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε η σύζυγός του. Τα ποσοστά δεν ήταν υπέρ τους και έπρεπε όλα να γίνουν άμεσα. Ακόμα και 1 % όμως να έχεις ελπίδα, για τους ανθρώπους που αγαπάς θα το εξαντλήσεις. Και το εξάντλησε γιατί την αγαπούσε και ήθελε να κάνει ό,τι μπορούσε για να την σώσει και να την έχει κοντά του.
Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε. Η Δήμητρα είναι καλά και η οικογενειακή τους ζωή κυλάει όμορφα και ευτυχισμένα και πάλι. Αυτό είναι και το σημαντικότερο. Ο Άρης όμως, αν και πλησιάζει προς τη συνταξιοδότηση, συνεχίζει και θα συνεχίσει για πολύ ακόμα να εργάζεται γιατί τα παιδιά του πηγαίνουν στο Λύκειο και τα έξοδα είναι αυξημένα. Χρήματα πλέον στην άκρη δεν υπάρχουν γιατί δαπανήθηκαν όλα στις νοσηλείες. Επιπλέον θα πρέπει να αποπληρωθεί και ένα στεγαστικό δάνειο με υποθήκη το σπίτι τους γιατί τα χρήματα που είχαν, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετά.
Αναφέροντας αυτό το περιστατικό, θέλω να τονίσω για μία ακόμα φορά την αξία της ασφάλισης.
Η ασφάλιση υγείας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι σώζει τη ζωή μας ή αυτήν των αγαπημένων μας. Μπορεί όμως να μας επιτρέψει να εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο που υπάρχει, επιλέγοντας τους κορυφαίους γιατρούς και τα καλύτερα νοσηλευτήρια.
Μπορεί να μας εγγυηθεί την αμεσότητα και την πρόσβαση στις πιο σύγχρονες και εξειδικευμένες μεθόδους θεραπείας και να μας προσφέρει το προνόμιο, ακόμα και αν δεν έχουμε τα απαραίτητα χρήματα, να διεκδικήσουμε επί ίσοις όροις με έναν που έχει την οικονομική δυνατότητα το δικαίωμα της ζωής.
Οι δαπάνες μιας ασθένειας μπορούν να υποθηκεύσουν το μέλλον μας αλλά και εκείνο των παιδιών μας. Δεν υπάρχει ευκολότερος και εξυπνότερος τρόπος από την ασφάλιση για να το προστατέψουμε.
*Τα ονόματα έχουν αλλάξει λόγω του ασφαλιστικού απορρήτου και για προστασία των προσωπικών δεδομένων.